İYİMSER...

 Ben hep iyi tarafından bakmak istiyorum dünyaya, hayata, kendime, çevremdekilere...

Ama hep mi olumsuz olur! Kendime diyorum ki, ‘yok yaa bugün kötü günündesindir. Sana öyle geliyor, yanlış anlıyorsun. Öyle demek istememiştir. Öyle düşünmemişlerdir’ ama yooookk tam da öyle düşünmüş ve tam da öyle söylemişler. Ben iyimserim, hem de fazlasıyla iyimserim. Böyle olduğum için bazen kendimden nefret ediyorum aslında. Kızıyorum kendime. ‘Sen uğraşıyorsun, anlatıyorsun, emek veriyorsun, ama sonuç hep aynı’ Karşındakiler bencil kızım, sen hep verme! Biraz da almasını bil. Sanırım bana almayı öğretmemişler:) Bana öğretilen hep sen iyi ol, iyi de seni bulur. Fakat şimdiki zamanda bu böyle değil! Ben eski zamanda kalmışım. Hep derdim zaten, ‘ben bu zamanın insanı değilim’. Bir türlü alışamadım, bencilliğe, almaya ve hep almaya... Alışmayayımda hiç! Almak benim hamurumda yok (çok şükür)!!!

Kızıyorum kendime, o yüzden de yazmayı tercih ettim. Anlatınca, anlamayacak ne de olsa çevremdekiler. Çevremde kim? O da ayrı bir soru zaten. Düşünüyorum, yazıyorum. Düşünmeden yazsam neler olur hiç bilemiyorum:)) Aklım yerinde kalsın, ben yine düşünmeye, üretmeye, güvenmeye ve iyi olmaya devam edeyim o zaman. Belki benden birkaç kişi daha çıkar, bu yazıyı okur. ‘Aaa benim gibi birisi daha varmış der’ ve beni bulur. Böylelikle iyiler çoğalır, farkındalığımız artar. Söyleyecek sözümüz olur, değecek insanlara konuşuruz. İnsanlar faydalanır ve bizler de faydalı birşeyler yapmış oluruz. O zaman durmak yok! Boşa harcanacak zaman yok! Çalışmaya ve çoğalmaya devam!!!

Şimdi, sakinleştim mi? EVET :)

Daha mı iyi hissediyorum? EVET

SEBEP; yazınca kendime konuşuyorum ben aslında. Yazdıkça, dizginliyorum kendimi... Sanki, hırçın bir atı, doğadan, vahşi yaşamından koparmışsın, etrafı çitlerle çevrili bir yere kapatmışsın gibi gibi hissediyorum bazen kendimi. ‘Bu ben, değilim diyorum kendime. Dur bi düşün, sakin ol.! İyi ki düşünebiliyorum, çok şükür.