UMUT İSTİYORUM...

12 Ocak 2021 Saat: 02:15

Sanırım, bu yazı ilk denemem olacak. Bu saatte uyandım. 'Kaçta yattın da bu saatte kalktın?' diyeceksiniz ki haklısınız:) Saat: 23.30'da yattım. Rüya görmekten, rüyadakilerle uğraşmaktan içim şişti ve sonunda kalktım ayağa...

Arkadaşım bu bloğu bana yeni açtı ve dedi ki; "Sık kullanılanlara ekliyorum. Buradan açacaksın. 'Yeni Yayın' butonuna tıkla ve istediğini yaz" ve ben de onun sözünü dinleyerek başlıyorum yazmaya. Bu arada ciddi bir şekilde sosyal medya kullanma özürlüyümdür. İnternet ve teknolojik ürünler konusunda hiçbir şeyi bilmem. Bilmek de istemiyorum! 

Ben Pilates Eğitmeniyim. Ultra Maraton Koşucusuyum. İyi bir sporcuyum. Sporun her türlüsünü yaptım. Uzun yıllardır sporun içindeyim ve hiç çıkmaya da niyetim yok. İki çocuk annesiyim. Uzmanlık alanım; insanların kilo verme sorunları ve hareket etme bilincini herkese aşılamak. Yani işim zor ve meşakkatli;)

Kendimi kısaca tanıttıktan sonra, buraya neden şimdi yazıyorum, onu açıklamak istiyorum. Başlığa da yazdığım gibi, Umut İstiyorum...

Uykum kaçınca, hemen kalktım ve camdan baktım. Hava sessiz ve sakin. Sokaklarda kimse yok. Hava durumunda, şiddetli yağmur olacağı söylendi ama yok! Yani şimdilik... Ve ben, camdan baktıktan sonra koşmak istedim. Evet koşmak! Aklımdan ilk geçen bu oldu. Madem uykum yok, iyi hissediyorum ve canım dışarı çıkıp koşmak istiyor. Ama bu imkansız! Neden mi? Sırasıyla açıklayayım; belki erkek olsaydım bu saatte spor kıyafetlerimi giyip, sokağa çıkmam sorun olmazdı. Ama ben bir kadınım ve bu imkansız. Hem de bu saatte! 'Sen deli misin? Ne işin var bu saatte dışarıda?' dediğinizi duyar gibiyim. Herkesin farklı ihtiyaçları, farklı istekleri vardır. Benim de bu işte! İstediğim saatte sokağa çıkıp, koşmak. Beni tanıyanlar ya da bilenler diyecektir; Bu kadın deli, siz bilmezsiniz. Koşuyla kafasını bozmuş! Aslında durum öyle değil. Yani kafayı bozmak falan yok. Tek istediğim, kadınların bu toplumda seslerini duyurmaları, istedikleri gibi davranmaları, erkek boyunduruğu altında yaşamamaları. Kadın cinayetleri ve kadına şiddet her geçen gün toplumumuzda artıyor ve bu beni gerçekten çok öfkelendiriyor. Her gün haberlerde ilk sırada, kadın cinayetleri var ve sayılar gün geçtikçe çoğalıyor. Bunun için bir şey yapan var mı? Hayır YOK!!! Haberi dinliyoruz 'ayyy, vahh vahh vaaahh' deyip, rutinimize devam ediyoruz. Ne bir kalem kalkıyor ölen kadınlarımız için, ne ceza uygulanıyor ne de önü kesiliyor. Tam gaz devam, kadına şiddete, kötü davranmaya, ezmeye. Unutmayalım ki, o vahşileri doğuran da biz ANNELER. Bunları yapanlarda, vicdan yok, merhamet yok, insanlık yok ama bir o kadar bu vahşete dur demeyenlerde de vicdan yok, merhamet yok, insanlık yok. Nasıl bir dünyada yaşıyoruz diye, karamsarım, mutsuzum ve umudum yok. O yüzden istiyorum bir parça UMUT... 

Kadının sesi olmalı, kendi kararını verebilmeli, çalışmalı, üretmeli, düşündüğünü söyleyebilmeli, okumalı, eğitimli ve donanımlı olmalı... Daha bir sürü şey olmalı... 18 yaşına bile gelmeden evlenmeyi düşünmemeli, yaşadığı evden kaçmayı düşünmemeli, babam ne der, kocam ne der, diye düşünmemeli. Düşüncelerini özgürce savunmalı, söylediğinin arkasında durmalı... Ama toplumumuzda bunları yapabilecek güçte o kadar az kadın var ki... Bizler azınlığız. Yani ben ve benim gibiler. Erkeklerin karşısında korkusuzca durabilecek, başı dik, söyleyecek sözü olan kadınlar. Kastım tüm erkekler değil tabi! Hurra tüm erkeklere savaş açalım diye bir düşüncem asla yok, olmadı da. Benim de bir oğlum var. Ben de bir erkek çocuk annesiyim. Bizler çocuklarımızı yetiştirirken, bir kadına nasıl davranması gerektiğini öğretmeliyiz. Aman oğlum yapamaz, aman oğlum, paşam her şeyi önüne sereyim sen otur, yok öyle bir dünya. Bizler çocuklarımızı eşir yetiştirirsek onlarda büyüdüklerinde, kardeşlerine, eşlerine, annelerine eşit davranırlar. Buradan yine konu eğitime geliyor. Herkese, hepimize eğitim şart, zorunlu, gerekli, olmazsa olmaz! Ben eğer bu saatte dışarı çıkıp, enerjimi sokağa atmak istiyorsam, yapabilmeliyim. Çünkü koşmak istemekte aslında stresten uzaklaşmak. Ben koşarak stresten, kalabalıktan, kafamdaki anlamsız şeylerden uzaklaşıyorum. Koşmak benim ilacım ve ben bu toplumda yaşadığım için ilacımı alamıyorum. Yine benim istediğim çok küçük bir şey. Çünkü ben birçok kadına göre çok şanslıyım. Fakat benim şanslı olmam yetmez. Hepimizin şanslı olması gerek. Aslında bu bir şans da değil olması gereken. Eğer insansak, nefes alıyorsak bu hak hepimizin hakkı. Koşmak istiyorum, özün sözü. Sınırlarım olmadan koşmak, nefes almak istiyorum. Her kadının bu özgürlüğe sahip olmasını istiyorum. Geceleri bu yüzden uykum kaçmasın istiyorum. Bir kadına faydam oluyorsa ne mutlu bana, çünkü kadınlarla çalışıyorum. Kadınların sesi olmak için bütün sosyal medya platformlarına girdim. Hiç anlamadan, bilmeden uğraşıyorum. Birileri sesimizi duyar, bir şeyler yapar diye... İnancımı yitirmedim henüz. Bir gün bunlar olacak ve benim mücadelem, benim gibi uğraşanların mücadelesi boşa gitmeyecek. Bunu belki benim kızım görecek. Söyleyecek çok sözüm var, söylenecek çok şey var. Ama önce biz kadınlar birbirimize destek olmalıyız, sahip çıkmalıyız. Hadi hanımlar, ben de varım, deyip harekete geçin.

Eğer ben gecenin körü kalkıp aklıma gelen ilk sözleri yazıyorsam (ve emin olun ki bunları çevremde uyguluyorum da) siz de yapabilirsiniz. Kabuğunuzdan çıkın. Çoğalalım, birlik olalım, daha güçlü olalım, sesimizi duyuralım. Konuşarak, aramızda dedikodu yaparak, değil. Önce kendimizi ve daha sonra çocuklarımızı doğru şekilde yetiştirerek. İsteklerimizi yapmak için güçlenerek, çalışarak, önce kendimize daha sonra da çevremizdekilere bunu yapabileceğimizi göstererek.

Kadın Ol, Güçlü Ol, Özgür Ol.